ΣΙΩΠΗ

Σιωπή

 

Αυτή η καταπληκτική ησυχία… 
Με τι να συγκρίνω το απόλυτο ξέσπασμα

της ανυπαρξίας; 
Με την ανεπάρκεια ίσως του πνεύματος

και του μυαλού

ή ίσως με την γαλήνη ενός μικρού δωματίου
 με χοντρούς τοίχους

στο δειλινό ενός χιονισμένου τοπίου στο δάσος ;

Κρύο στη ψυχή και στα λόγια…

Κούραση στα βλέφαρα και σκέψεις

να ξεπηδάνε! 
Κουραστικές, ανισόρροπες, άχρηστες θα ‘λεγα, 

σπάζοντας την νεκρική σιγή, την απόλυτη σιωπή,

την σβησμένη φλόγα 

και του κούνημα του καντηλιού…

Η φλόγα κάνει περισσότερο θόρυβο απ’ όλα τ’ άλλα…

Μα τι δεν υπάρχουν άνθρωποι, 

δεν υπάρχουν σκέψεις, δεν υπάρχουν θέλω;  

Κι αυτά ακόμα είναι ηχηρά!

Ναι, τα θέλω κι οι σκέψεις!!!
Οι άνθρωποι όχι, κοιμούνται μόνο 
κι όταν κοιμούνται ροχαλίζουν   

ή καμία φορά κλαίνε στα όνειρα  

για την ζωή που κάνουν όταν είναι ξύπνιοι… 

Ποτέ δηλαδή. 

Μα έχει και σκοτάδι…
Αν ανοίξω την πόρτα,

μπορεί ν’ ακουστεί καμία έκρηξη

από ηφαίστειο…
Ω τρόμος!!!
Ή να περάσουν πουλιά μες την νύχτα 

ή να πέσει κι άλλο χιόνι…  
Τα μάτια μου νοερά ακολουθούν μια νιφάδα χιονιού.  

Από ψηλά στροβιλίζεται, χορεύει άφωνη κι αυτή 

μες σ’ απόλυτη ησυχία 

και χάνεται πάνω σ’ ένα άσπρο σεντόνι,
από λευκές παγωμένες μαργαρίτες. 

Δεν αναπνέουν τα λουλούδια, αν ανέπνεαν 

θα ‘καναν κι αυτά θόρυβο τρομερό.  
Ω τι ευτυχία για ‘μένα που ζω 

σ’ αυτήν την ησυχία, ξεγελώ τη ζωή.

Όταν δεν ακούω τίποτε, σαν να μην ζω και ‘γώ 

ή σαν η ζωή να ‘ναι μουγκή.
Δε μιλάει, δε συζητά, δεν απαιτεί,

μόνο καμιά φορά αυθαδιάζει άλλα κι αυτό 

πίσω απ’ την πόρτα. 
Όχι φανερά, μυστικά μιλάει και δείχνει ενδιαφέρον 

για τα παιδιά της, για τ΄ αδέλφια

για τους γονείς, αλλά κι αυτά μάλλον 

μόνο με ιστορίες για τα περασμένα 

γιατί τώρα δεν υπάρχουν ιστορίες, δεν υπάρχει ροή

πράξεων και ενεργειών

παρά μόνο αναμονή για τον θάνατο, όχι τον σαρκικό

μα τον πνευματικό, αυτόν τον ήσυχο θάνατο

που μας κατσαδιάζει καμία φορά.

Ε και ‘σύ  σπαταλάς αυτά τα πολύτιμα 
δευτερόλεπτα του χρόνου;  

Τι χαραμίζεις αναπνοές;
Αφού τα νευρά σου κι οι φλέβες σου είναι 
κι αυτά πιο βροντερά 

απ’ την απαίτηση σου για κομματιασμένα όνειρα. 

Αχ αυτή η σιωπή μέσα μου, πόσο βροντερή είναι; 

Πολλές φορές αισθάνομαι ότι θέλει να μου σπάσει

τις φλέβες και να πεταχτεί το αίμα να με λούσει 
και καταρράκτες κόκκινοι 

να ξεπλύνουν αυτό το νωθρό κίτρινο χρώμα του κορμιού  

και βουητά ανέμων κάνουν τ’ αυτιά μου να ελπίζουν

ότι θα συναντήσω αληθινούς ανθρώπους

λίγο παρακάτω μέσα στο δάσος,

εκεί που η σιωπή ίσως να κρύβεται μήπως 

δεν την βρούνε κι αυτήν και ησυχάσει κι αυτή 

απ’ την τόση σιωπή που την κυριεύει. 

Ίσως η σιωπή θέλει να κρυφτεί απ’ την σιωπή τής

και ν’ αρχίσει ν’ αλλάζει τα πράγματα.  

Ο θόρυβος λένε λέει αλήθειες,

οπότε είναι βλαπτικός κι ακατονόμαστος, 

ανοίγει νέους δρόμους και περνάει 

μέσα απ’ τις σήραγγες της ησυχίας με τρομερή 

ταχύτητα καταστρέφοντας

όλα τα μελλοντικά σχέδια της σιωπής. 

Άχρηστος θόρυβος,  μόνο τα ζώα ακόμη 

που δεν σκέπτονται μπορούν

να μουγκρίζουν καμία φορά όταν πεινάνε, 

όταν κάνουν έρωτα, όταν σκοτώνονται,

όταν τα κυνηγάνε οι άνθρωποι

ποτέ ούτε μιλάνε ,μόνο συμφωνούν με την σιωπή 

κι έτσι εξουσιάζουν τ’ αύριο σιωπώντας.
Είναι τελικά φιλοσοφία η σιωπή;  

Είναι το κυνήγι μιας χαμένης ανθρωπινής φυλής; 

Αυτό έμεινε σαν βραβείο, η σιωπή στο τέλος… 
Αυτό το τέλος που ‘χει έρθει πριν πολύ καιρό… 

Αυτή η καταπληκτική ησυχία, νομίζω ότι είναι 

ίδια με τον θάνατο ή με την αιωνιότητα ή με τον ύπνο!

Πάντως ζωή, δεν είναι!!!

Κι εγώ μάλλον δεν είμαι άνθρωπος, 
είμαι ο ήχος της σιωπής  

μάλλον ίσως ο τελευταίος ήχος της σιωπής, 

μια σιωπή, που επαναστάτησε ή μια άλλη ζωή 
στη γη! 

Η σιωπή είναι αυτή που αναπνέει, μιλάει,

αγαπάει, εργάζεται, γελάει, ζει… 

Ο κόσμος της σιωπής αυτός που κυριάρχησε μετά τον θάνατο της ψυχής και των συναισθημάτων των ανθρώπων.

Η σιωπή…

                                  Σωτήρης   Σπηλιώτης