ΠΕΡΙΜΕΝΩ

                                                  ΖΩΓΡΑΦΟΣ  ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΑ ΝΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Περιμένω 

 

Περιμένω να περάσεις σαν καταιγίδα
από πάνω μου,

σαν αρχή ο έρωτας, τα ωραία λόγια, το πάθος 

κρυφά ραντεβουδάκια, λουλούδια γιασεμιά 
και τριαντάφυλλα…

Υποσχέσεις για τ’ αύριο, το μέλλον 
και πετάγματα μεταξύ των αγγέλων!

Πρώτη σειρά στον ουρανό, ανάμεσα στα καθίσματα 
των επίσημων… 

Μεγάλα λόγια… 
Εγώ, θα δεις σου υπόσχομαι 
δεν με νιώθεις, σε θέλω

με ‘χεις ξεπεράσει είσαι ο έρωτας μου!!!
Κι ο ποιητής χάνεται

δεν έχει λόγια, δεν ξέρει ποιος είναι πιο ποιητής 
απ’ τον ποιητή.

Χαμηλά πετάγματα στους ορίζοντες, μέχρι 
τα θέλω να γίνουν πιο μεγάλα

απ’ τον εγωισμό
έτσι για ένα στοίχημα του εγώ,
για ένα κοίταγμα

ή μια προσωπική βεντέτα.

Ποιος μεγάλωσε; 

Ποιος έγινε έμπιστος ενός μυαλού,

ενός ανθρώπου κι απέκτησε εμπειρία 

στο να λέγει τα περισσότερα
κι η χαμηλή προσδοκία 

να γένει μια επιτυχία, ένα πρώτο εισιτήριο 
για τις καρδιές! 

Έτσι ο έρωτας, ο σύντροφος, η αγάπη, το σεξ, 
να ‘ναι αριθμοί

που ορίζουν τον καλύτερο, τον πιο μοναδικό, 
το ασυμβίβαστο ποδόσφαιρο και τα αισθήματα…
Ποδόσφαιρο και τα συναισθήματα,

με παίχτες γεμάτους με τατουάζ
σαν να ‘ναι  χαλασμένα στυλό

που απ’ την ζέστη του αγώνα λερώνουν τα κορμιά.

Γλαρά μάτια και τατουάζ μέσα στον αγώνα 

και καυτά μίνι στις κερκίδες με προσδοκίες.
Ποιος θα γελάσει ποιον, 

ένας υποψήφιος βλάκας και μια υποψήφια πρόστυχη 

έτοιμη για το μεροκάματο της ζωής… 

Χαμηλά πετάγματα, μικρές προσδοκίες  
και σκεπάσματα στην παγωνιά του μυαλού,

της φαντασίας κωλύματα και έκφραση λόγου
με ολοκλήρωση νοήματος… 
Με μια λέξη, σε θέλω, αεί γαμήσου, μαλακίες, 

είμαι κι ο πρώτος, ε ρε τραγουδάω 
για να μην μιλάω

λες και έχει κάτι να πει ένας σπόρος
που δεν πρόλαβε να ανθίσει

ή που άνθισε χωρίς κορμό.
Ένα δέντρο γεμάτο λουλούδια, χωρίς κλαδιά,

κολλημένη υπόθεση τελικά κι αυτό όλο το παλτό,
αυτός όλος ο ακατέργαστος βράχος

το λιμασμένο ύδωρ με τον κίτρινο πυρετό
ερωτεύεται και μετά  

φορτώνει όλα τα αποθέματα του θάρρους του 
σ’ άλλους για να πακετάρουν

τις παρενέργειες μιας ζωής. 

Ποσοστά από οικογενειακούς προϋπολογισμούς,
εμφιάλωση μαγκιάς και ψευτιάς

έτσι για να ‘χουμε  κι απεριόριστη 

τεμπελιά συνειδήσεων, σκέψεων, ενεργειών
και ενεργητικότητας.
Ένα πακέτο για πέταγμα δηλαδή που όταν 

άνοιξε τα φτερά του είχε τόση σαβούρα 

που οι ορίζοντες έκλεισαν απέναντι του 
και τα τελωνεία

χάλασαν τις ενέργειες των εισόδων και εξόδων. 
Πλεόνασμα σαβούρας για χωματερή

η περίφημη χώρα του ξεκαρφώματος
και των αφαιρετικών προσδοκιών. 

Άραγε σε ποιους ν’ απευθύνομαι τώρα,
καθώς ο υπολογιστής έχει απέναντι του  

ένα μυαλό που οι άξιες ήταν ιδανικές αυταπάτες

και τα όνειρα για το αύριο μερίσματα που θα ‘πρεπε
να μετέχουν όλοι, 

σε μια ευνοούμενη πολιτεία χαρακτήρων κι αξιών. 

Αφήνω ένα χαιρετισμό προς το μέλλον λοιπόν 
μιλώντας για μια εποχή, 
ανακαλύπτομαι ότι η τούμπα της ψυχής μπορεί

να μας πάει στον παράδεισο  

αν και το βέβαιο είναι ότι πριν απ’ το παράδεισο

η τούμπα μας περνάει

από μια κόλαση που δεν ξεφεύγει κανείς 
από την φωτιά της…

Και ‘γώ ακόμη περιμένω… 

ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ

ΠΟΙΗΣΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ  ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ