ΚΡΥΜΜΕΝΟΣ

 

 

Είμαι κρυμμένος 

πολλές φορές μέσα σ’ ένα σκοτάδι 

πολλές φορές μέσα στη μέρα στο φως 

είμαι κρυμμένος εγώ κι η σκέψη μου
απ’ την ζωή, απ’ τον έρωτα απ’ την ευτυχία

απ’ όλα αυτά που με φοβίζουν…

Ακόμη και την νύχτα κρύβομαι απ’ τα αστέρια, 

το φεγγάρι κι όταν ο αέρας με βρίσκει σε μια γωνιά 

ή σε μια παραλία, τρέχω να κρυφτώ κι απ’ αυτόν

μέσα σε σκοτεινότερες σκιές τις νύχτας, 

μέσα σε αμίλητες σιωπές, μέσα σε κεραμιδένιες στέγες

ή πίσω από τοίχους που δεν επιτρέπουν ούτε τον αέρα, 

ούτε την νύχτα να πλησιάσει εκεί,  
κοντά στην κόλαση θα ‘λεγα… 

Απόλυτο σκοτάδι λοιπόν στην σκέψη 
και στην εμφάνιση… 

Γίνομαι ένα με το τίποτε, αφήνω περιθώρια στην ζωή

να με πλησιάσει χωρίς να ξέρει ότι ζω, 
χωρίς να αισθάνεται ότι αναπνέω,
χωρίς να σκέφτεται ότι σκέφτομαι

λυπημένα ή χαρούμενα γίνομαι ένα 
με τον αέρα και παρασύρομαι προς την Ανατολή,

προς το ξημέρωμα της ζωής…

Κι έτσι καμουφλαρισμένος αντιμετωπίζω την επόμενη λυκαυγή, αντιμετωπίζω τις πρώτες αχτίδες φωτός

που έντονα με ψάχνουν, μα εγώ κρυμμένος 

μες στα δάκρυα της πάχνης, 

μέσα στα φωτεινά πετάγματα του φωτός

κρυμμένος προχωράω.
Όχι μόνος, μα εξαφανισμένος!

Όχι μόνος, μα αγκαλιά με το τίποτε! 

Δεν αισθάνομαι μόνος, μα είμαι κι αρχίζω να φωνάζω: 
Εδώ…Εδώ είμαι…Εδώ…Δε με βλέπει κάνεις; 
Είμαι μαζί σας τρέχω, σας βλέπω…

Τρέχω να ζήσω και ‘ γώ να πετάξω από πάνω μου

αυτό το παλτό ανυπαρξίας που το φτιάχνω σαν αράχνη 

μέρες και νύχτες προσπαθώ τώρα και πάλι να 
σας μιλήσω, να σας πω σας βλέπω, σας ακούω, 
σας βλέπω να μιλάτε δυνατά… 

Μου σπάνε τ’ αυτιά σαν τύμπανα οι λέξεις σας!!!
Μα τι λέτε;

Τίποτε δεν καταλαβαίνω…
Γελάτε; Γιατί μόνο εγώ φταίω; 

Λοιπόν είναι μέρα κι είμαι ακόμη εξαφανισμένος

από ‘ σάς, αόρατος… 
Τα κατάφερα…

Κι είμαι αυτό που ‘ ναι μέσα στον αέρα, μέσα στο φως,

μέσα στην σκέψη, μέσα στην λογική! 
Έγινα αυτό τ’ αόρατο που ‘ναι η Ζωή…

Μα είναι η Ζώη αόρατη στο φως

ή το φως αόρατο στην ζωή;

Και  ‘γώ ζω όταν με βλέπεται ή όταν δεν με βλέπεται; 

Είναι δίκη σου επιλογή…
Μου λες, μου μιλάς, με βλέπεις και ‘σύ!
Αισθάνομαι να μ’ ακουμπάς… με ξυπνάς…
Με λες αγάπη μου, έρωτα μου… 
Με ξυπνάς…
Ω τι τρόμος! 
Άφησε με…Άφησε με…

Εδώ στην δική μου ζωή, μέσα στην ζωή πως θα ξεκινήσω πάλι, 

πως θα κρυφτώ απ’ όλα αυτά; 

Είναι δύσκολο να ξεφεύγεις κάθε μέρα…
Να γελάς με την αλήθεια…

Την τραγική καθημερινότητα και να ζεις μαζί 
μ’ άλλους εδώ, μα να ‘ σαι κάπου αλλού!   

Καλήμερα!
Ντύνομαι γρήγορα, ήπια ένα καφέ και τρέχω,
τρέχω να προλάβω την καθημερινότητα 

και σιγά σιγά μπαίνοντας μέσα στο πλήθος 
γίνομαι πάλι αόρατος…
Μια άλλη κρυψώνα, η μεγαλύτερη είναι όταν 

είσαι ανάμεσα στους πολλούς αδιάφορους! 

Εκεί χάνεσαι τελείως, σε βλέπουν να περνάς 
κι είσαι ένα πνεύμα, δεν σε μετράνε σαν άνθρωπο.
Σε βλέπουν σαν ένα απίθανο όγκο

που δεν τους αφήνει να περάσουν στο δρόμο,

που κάθεται μπροστά τους στα φανάρια   

και τους εμποδίζει να τρέξουν,

στο γραφείο είσαι εμπόδιο εξέλιξης,

στο λεωφορείο εμπόδιο καθίσματος, 

στο εργοστάσιο είσαι ένα μηχάνημα ,

στο μάρκετ ένα καλάθι πριν το ταμείο, 

στον δρόμο το καλύτερο αυτοκίνητο, 

στο σπίτι αυτός που τα κουβαλάει όλα ο χαμάλης,

στα παιδιά το χαρτζιλίκι

και το βράδυ στο κρεββάτι ο εραστής

που σκέφτεται η γυναίκα σου για να πηδηχτείς μαζί της… 

Δεν είσαι τίποτε σου λέω και την μέρα, το απόγευμα, 
το βραδάκι, είσαι μονός κρυμμένος σ’ ένα ρόλο, 
σε δυο, σε τρεις… 

Είσαι το φάντασμα σου, πολλές φορές 

ένα φάντασμα με πολλά πρόσωπα για πολλούς. 

Ναι είμαι μόνος, κρυμμένος μέσα στις φυλλωσιές 
της καρδιάς μου, μέσα στην νύχτα,
μέσα στο αεράκι το δροσερό, μέσα στις αχτίδες του ήλιου.
Ναι είμαι κρυμμένος μέσα σ’ όλα αυτά 
και μπορώ να ταξιδεύω την ζωή 

λυπημένος ή χαρούμενος με σκέψη, με γνώση, με χαρά 

για ένα αύριο που θα ‘ρθει και ‘γώ θα ‘μαι μόνος

σαν σε κινηματογράφο, σαν ένα σινεμά καλοκαιρινό 

που εγώ μέσα σ’ ένα κρυστάλλινο αστέρι στον ουρανό

μπορώ να τον βλέπω από ψηλά όταν ανοίγει 
από πάνω η σκεπή του, όταν όχι εγώ κάθομαι 
μέσα στ’ αστέρι μου και ταξιδεύω 

ακούγοντας τους άλλους να ουρλιάζουν, να φωνάζουν, 
να μαλώνουν, να προδίδουν, γιατί αυτοί δεν είναι μόνοι,
είναι μέσα στην ζωή μαζί μ’ άλλους 

που είναι ίδιοι και ‘χουν τον δικό τους τρόπο ν’ αγαπούν, 

να ζουν, να παλεύουν και ν’ αμείβονται απ’ αυτήν. 

Είμαι κρυμμένος μέσα σε μια ζωή,
που είναι μέσα σε τόσες άλλες

και ‘σείς νομίζεται ότι δεν υπάρχω.
Υπάρχω κρυμμένος ουρλιάζοντας

εδώ είμαι, μα δεν μ’ ακούει κανείς

γιατί και ‘σείς είσαστε κρυμμένοι στη δική σας ζωή, 

στο σπίτι σας, στην οικογένεια σας, στο χωριό σας,

στην πόλη σας, στη γη…  

Είσαστε κρυμμένοι και ζουν οι ζωές σας

γιατί εσείς δεν ζείτε μέσα στα όνειρα, ενώ αυτές ζούνε. 

Εσείς ζείτε στην πραγματικότητα κρυμμένοι

κι αυτές στα όνειρα στις ψευδαισθήσεις και στο μέλλον, 

εκεί που για να ζήσεις, πρέπει να μπορείς να κρύβεσαι

με την φαντασία σου απ’ τα νύχια της ζωής 

και να επιβιώνεις σ’ άξιες, όνειρα και μεγάλες ματιές 

μπροστά στο μέλλον …

                                  Σωτήρης  Σπηλιώτης